Interpreteer je lichaamsklachten – duidelijke handleiding (32) deel 1
Hoe interpreteer je lichaamsklachten, wanneer je niet weet wat ze willen zeggen? Het is een taal die je niet begrijpt.
Hier in deel 1 laat ik je kennis maken met heel eenvoudige signalen: ik neem je mee naar het eerste leerjaar van de lichaamstaal: zoals destijds toen je van letters woorden en van cijfers getallen leerde maken, opdat je deze zou kunnen lezen en verstaan.
Er worden allerlei klachten ervaren, van een klein puistje … tot het schijnbaar ergste wat je kan overkomen: nl. kanker.
Maar hoe interpreteer je lichaamsklachten?
Voor het minste hol je naar de apotheker voor een zalfje of je aanvaardt chemo en bestraling voor het ergste. Voor het hele gamma er tussenin is er altijd wel één of ander scheikundig product verkrijgbaar: van antibiotica, zalfjes, honderden pilletjes tot morfinepleisters voor de pijn. Bekijk maar eens aandachtig de inrichting van een apotheek: tientallen laden met doosjes die alfabetisch gerangschikt zijn en waarvan – eens boven ooghoogte – de bodem doorzichtig is. Glazen kasten die gevuld zijn met mooi ogende verpakkingen. Alles, maar dan ook werkelijk alles om je te helpen, van je kwaal af te geraken.
Het is een bloeiende handel die jij in stand houdt. Jij maakt Big Pharma steenrijk.
Het kan ook anders …
In blog 27 (over rugklachten) heb ik het reeds gehad over lichaamstaal die helaas niet verstaan wordt: het is Chinees! En dàt leerde je nergens: je ouders gaven je het niet mee, het werd op geen enkele school onderricht en je kreeg van kleins af aan totaal andere informatie: “scheelt er wat: vraag het aan de dokter!”
Niemand leerde je luisteren naar je eigen lichaam, |
nochtans spreekt het een duidelijke taal.
Herinner jij je nog dat je kind buikpijn had wanneer het niet naar school wilde? Je nam je kleintje niet “au serieus”. Die buikpijn stond echter voor angst: angst voor het grote onbekende, angst om zekerheden te verliezen, angst om de grip op de dingen te verliezen, angst …
Die kleine, die thuis zo’n “varkentje” is, stelt zich aan, vind je … Aandacht vragen …
Even later krijgt hij een verkoudheid: hoesten en een verstopte neus, waar enkel een straaltje “water” uitloopt: tja … wat wil je, dat raap je op school op tussen al die andere kinderen.
Het gaat maar niet over: het wordt een droge schorre hoest, dus een goede fles van de apotheker zal wel helpen, of toch maar eerst naar de kinderspecialist?
Opluchting: de hoest zit “los” en een pak snottebellen staan in de file: dikke gele, mogelijk ook zo een beetje naar de groene kant … Je kan het niet bijhouden, want zelf snuiten lukt echt nog niet. Herkenbaar???
Wat is er eigenlijk aan de hand?
De buikpijn werd weggewimpeld en het kind werd niet gehoord.
Er moet dus overgegaan worden naar “Plan B”.
Een krachtiger signaal: buiten wat diarree leek het voor mama allemaal wel in orde. Maar het wàs niet oké!!!
Hoesten dan maar en een verstopte neus. “Mama zal wel bezorgd zijn als ik nauwelijks kan ademen.“
Waar buikpijn voor angst staat (óók bij volwassenen!!!) staat hoesten voor elk woord dat je niet uitspreekt! Komt het niet verbaal dan komt het akoestisch, maar het moet eruit! Men wil de aandacht trekken, want men heeft iets te zeggen.
Bijhorend komt dan een hoofd(je) dat vol zit met dingen die het niet kan plaatsen en waar geen duidelijkheid gegeven wordt.
Dit scenario herhaalt zich met de regelmaat van de klok …
De kleuterschool is toch een broeihaard van microben, lijkt het …
En toch zijn er kinderen die nooit ziek zijn, die de gigantische horde van bacteriën wonderwel het hoofd kunnen bieden. Hoe kan dat dan?
Wanneer bacteriën de oorzaak zouden zijn van ziekten, zouden toch alle kleuters moeten ziek zijn.
Kennelijk is er dus iets anders dat meespeelt.
Stel je even een dief voordie door de nacht sluipt en wil inbreken. |
In sommige huizen geraakt hij binnen, in andere niet. Hij is toch een kenner, een beroepsdief, hij weet hoe het moet èn het zal lukken.
Hij is in de straat, maar sommige deuren zijn solied vergrendeld en ander zijn simpel toegankelijk. Het gaat niet om hem, maar om de weerstand die geboden wordt.
De dief staat voor de 100 000 (of méér) bacteriën die er in de lucht hangen.
De bacterie maakt ziek, maar niet iedereen wordt ziek.
Staat je “mentale deur open” komt ze binnen en richt schade aan.
Wil je lichaam iets vertellen, gebruikt het net die bacterie of virus die het nodige resultaat oplevert.
Griep is daar een zeer duidelijk voorbeeld van.
Iemand die griep krijgt (want niet iedereen krijgt ze!!!) wil eigenlijk “me-time”, die niet verkregen wordt: mogelijk een snipperdag op het werk, gewoon even niets wat móet …
Maar dàt zit er niet in. Je kan echt niet gemist worden, noch op het werk, noch thuis!!!
Maar heb je griep, wordt je afwezigheid wel geaccepteerd en er wordt liefdevol bij gezegd dat je je goed moet verzorgen en “we lossen het hier wel op, kruip maar onder de wol”
Je hebt wat je wou … Je gebruikte een middel om je doel te bereiken!
Het grappige is dat het werkt:
je mentale deur stond open en je verwelkomde de bacterie.
Of het nu vier fijne dagen waren, laat ik buiten beschouwing.
Misschien hielden je huisgenoten plots wél de boel draaiend, wat anders nooit gebeurt.
Je kan ‘ziek-zijn’ als een mentale knuffel gebruiken. Het levert je wat op.
Ziek-zijn haalt het goede in anderen boven: bezorgdheid, koesteren, verwennen, beschermen …
Mooi meegenomen, wanneer je daar nood aan hebt.
Een lichaam gebruikt géén woorden om iets te zeggen … |
het kan enkel laten zien dat het niet in evenwicht is. Herstel je nu “chemisch” dit evenwicht (door medicatie) is het niet oké: want schijn bedriegt.
Soms zeggen mensen: “Mijn pijn loopt rond. Het zit eens hier en dan trekt het zo naar mijn been en een andere keer is het juist hetzelfde, maar aan de andere kant.”
Als ik, door onoplettendheid, in mijn duim snijd, blijft de wonde dààr, die loopt niet rond of bevindt zich plots niet op mijn andere duim.
En toch is het een realiteit dat pijn kan rondlopen.
Volgende keer in deel 2 leer je het verhaal te lezen van wat je lichaam je duidelijk wil maken. Je zal werkelijk verbaasd en verwonderd zijn.
Het wordt een ontdekkingstocht in de wonderlijke wereld van de lichaamstaal.
Als toetje krijg je hier
de songtekst van Antibiotica van MIEL COOLS … (15 april 1935 -1 juni 2013)
Het zal een glimlach op je gezicht toveren en mogelijk kan je de situatie herkennen.
Veel leesgenot:
Antibiotica
Laatst begon m’n oor te suizen.
O, wat suisde ’t in m’n oor.
Dus ik ging gauw naar de dokter
en die gaf me er wat voor.
Daag’lijks slikte ik groene pillen
en ’t suizen, dat verdween.
Maar wel kreeg ik paarse bulten
over heel m’n lichaam heen.
En m’n opa, die werd honderd,
kwam nooit in een apotheek.
Daarom ben ik zo verwonderd,
want ik kom er elke week.
Voor m’n bulten, zwarte pillen
en ik vroeg: “Wat zit daar in?”
Dokter zei: “Bio de trio
glorie, florie, doridin”.
Nou, dat klonk beslist verantwoord,
dokter weet ’t allemaal.
een m’n bulten gingen over
maar opeens, toen werd ik kaal.
En m’n opa, die werd honderd,
kwam nooit in een apotheek.
Daarom ben ik zo verwonderd,
want ik kom er elke week.
“Kaal”, zei dokter, “da’s verrassend”
en keek vriend’lijk door z’n bril.
Schreef meteen weer een receptje
vijf maal daags zo’n grijze pil.
En m’n haar, dat ging weer groeien
dokter is een knappe vent!
Ja, ik kreeg zowaar weer krullen
maar toen werd ik impotent.
En m’n opa, die werd honderd
kwam nooit in een apotheek.
Daarom ben ik zo verwonderd,
want ik kom er elke week.
“Impotent”, zei dokter lachend.
“Geen bezwaar, je krijgt een kuur
van drie kilo blauwe pillen
en die neem je ieder uur”.
Ah, ik vrij weer als de beste,
dokter hielp me prima, hoor.
Enkel, als een vrouw me kust
dan gaat ’t suizen in m’n oor.
En m’n opa, die werd honderd,
kwam nooit in een apotheek.
Daarom ben ik zo verwonderd,
want ik kom er elke week.
En misschien word ik wel honderd …
Nou, dat lijkt me dan een kruis!
Stel je voor, nog zestig jaren
bij elk zoentje dat gesuis!!!
Tekst: Bert Broes
Muziek: Miel Cools
Via deze link vind je de nodige informatie om je te laten begeleiden op het onbekende pad van de lichaamstaal.
Zo interpreteer je lichaamsklachten op een correcte manier en kan je ermee aan de slag!
Het bespaart je een hoop tijd en geld: geen dokters- of apothekerskosten meer!