Houden van … ‘t is vaak niet bijzonder, ‘t is vaak niet zo’n wonder (69)
Houden van … ‘t is vaak niet bijzonder, ‘t is vaak niet zo’n wonder, zong Miel Cools zaliger!
Houden van, houden van,
’t Is vaak niet bijzonder,
’t Is vaak niet zo’n wonder,
maar geen mens die zonder kan.
Houden van, houden van,
’t is weinig poëtisch,
’t is weinig profetisch,
maar geen mens die zonder kan.
Haat is nooit het tegenovergestelde van ‘houden van’, maar onverschilligheid.
Wanneer iemand van je houdt … |
is leven mogelijk!
Het maakt echt niet uit wié van je houdt, al word je door wolven grootgebracht. Leven wordt pas mogelijk wanneer het doorgegeven wordt via het kanaal ‘liefde’.
Lucht, eten en drinken, een couveuse van 37°, zijn onvoldoende om een baby in leven te houden. Je gaat gewoon dood, wanneer menselijke (dierlijke) warmte en tederheid ontbreken.
Moeder Natuur heeft het mooi geregeld. Zorgzaam aanwezig zijn, is een noodzaak om tot ontplooiing te komen. Het is fundamenteel.
Nieuw leven ontstaat wanneer twee mensen van elkaar houden. Het is de vrucht van hun liefde. Het ligt in de aard van de mens om goed voor de ‘kleintjes’ te zorgen.
In het dierenrijk zie je hoe bekommerd het moederdier is voor haar kroost. Spontaan, vanuit een haarscherp instinct, weet ze hoe het moet en wat goed voor hen is, hoe een hele kudde de beschermende taak op zich neemt om te jongen hun veiligheid te garanderen. Ze beseffen hoe kwetsbaar de jongen zijn.
Je geboorterecht |
Vanaf het moment dat je tot leven gewekt werd, heb je het recht dat er voor jou gezorgd wordt en dat men van je houdt. Tot je volwassen bent, is iemand verantwoordelijk voor jou.
Bezin dus eer je begint!
Kinderen ‘maak’ je nooit voor jezelf, om een leeggelopen relatie te redden, om je oude dag te garanderen, om het te kunnen geven wat jij nooit kreeg!
Je zet een kind op de wereld opdat het de kans zou krijgen uit te groeien tot een prachtige persoonlijkheid. Je mag er je steentje tot bijdragen.
Eigenlijk zorg je enkel voor zijn “carrosserie”, zijn lichaam.
Zijn ziel, dat is een héél ander verhaal, vandaar de bekende uitspraak: “onze kinderen zijn onze kinderen niet …”
Elk nieuw leven hoort dus met tederheid omringd te worden! Het is logisch dat de natuurlijke moeder dat doet. Helaas is dit niet altijd mogelijk. Houden van, kan dan plots niet zo evident zijn.
Er zijn omstandigheden waarin de moeder niet bij machte is om haar taak op zich te nemen: omwille van haar leeftijd, de reële gezinssituatie, een ongewenste zwangerschap door verkrachting …
Maar het kind is er wel en heeft recht op een liefdevol ‘nest’, warmte en een knuffel.
Er wordt dan naar de best mogelijke hulp gezocht, die niet altijd de meest gunstigste is voor het kind.
Mensen die het hart op de juiste plaats hebben en de correcte motivatie, brengen het tot een goed einde. Wanneer er al zo lang een kinderwens is, die maar niet in vervulling gaat, omwille van fysische problemen binnen het koppel, is dit de kans van hun leven. Het wordt dan ook een adoptiekind: wat zoveel wil zeggen als “mijn eigen kind”.
Hier is houden van vanzelfsprekend.
Pleegkinderen: dat is een heel ander verhaal.
Er is jammer genoeg niet altijd nét dié band waardoor houden van een evidentie is.
Er zijn frappante uitspraken die tot nadenken stemmen: “mijn kind, schoon kind”, “het hemd is nader dan de broek”.
Het is gewoon een vaststelling, wanneer men naar de realiteit kijkt. Het lijkt wel of je van “eigen bloed” méér kan verdragen dan van vreemden. Het wordt niet openlijk toegegeven, maar je merkt daadwerkelijk het verschil.
In je kinderen herken je jezelf en daarom aanvaard je hun tekortkomingen en gebreken. Je kinderen zijn per slot van rekening je spiegel. “Ik was óók zo, toen ik klein was …” en met een verontschuldigende glimlach wordt het gedrag van de kleine van de kaart geveegd. Het is per slot van rekening je “oogappel”.
Van pleegkinderen wordt onbewust véél meer geëist. Zij moeten bewijzen dat ze het waard zijn, dat er van hen gehouden wordt. Hun gedrag wordt constant onder de loep genomen. Ze horen zich perfect te gedragen. Houden van is een gunst die ze moeten verdienen. Het steeds ‘moeten bewijzen’ drukt een stempel op het kind en bepaalt zijn latere leven.
Bitterheid en teleurstelling |
Net vanuit je geboorterecht dat er van je gehouden wordt, dat je warmte, aandacht en knuffels krijgt, ben er erop gefocust. En terecht. Het is geen verwachting, maar één onverbrekelijke geheel. Het ene is het logisch gevolg van het andere.
Stel je als klein kind vast dat het plaatje niet klopt, sluipt heel langzaam de teleurstelling binnen en nestelt zich je je hart. Daar gaat het zijn eigen leven lijden en voedt bitterheid. Je gaat het leven door een heel andere bril bekijken. Diepe pijn slaat diepe wonden! Mogelijk neem je je voor dat je zoiets je eigen kinderen nooit zal aandoen en word je een ‘crème’ van een ouder.
Of het gaat jammer genoeg de hele andere kant op. Wat men jou aangedaan heeft, moet een ander nu ook maar eens ervaren. Het onbegrijpelijke gebeurt: de volwassene is erger met zijn eigen kinderen, dan wat hem is aangedaan. Schrijnende realiteit.
In de vorige blog leerde je dat je je verleden niet bent en dat je 180° kan draaien.
Hoe groot ook het onrecht is dat je aangedaan werd en/of wordt, je hebt altijd de keuze om er positief mee om te gaan. Jij kiest de weg!
Je kan blijven hangen in de gedachtegang dat er niet van je gehouden werd en nog steeds niet wordt, maar dat brengt echt geen zoden aan de dijk. Er verandert niets aan de omstandigheden. Jij gedraagt je als een slachtoffer!
Enkel jij kan veranderen |
Aangezien de anderen blijven zoals ze zijn, ben jij diegenen die moet veranderen.
Door je bitterheid en teleurstelling sluit je de retour helemaal af. Jij zelf bent de blokkade! Wat de anderen ook doen, ze kunnen bij jou niet binnen. Je hebt een muur om je heen gebouwd, om niet meer gekwetst te worden. Je blijft op je strepen staan: het zijn toch mijn ouders, ZE MOETEN VAN ME HOUDEN!!!
Dat is waar .. zou moeten …
Hoe ouder je wordt hoe groter de teleurstelling, want je verwachting wordt niet ingelost. Je lijkt te stikken.
Gooi het om.
Bekijk die twee mensen nu eens vanuit een andere hoek. Ze gaven jou slechts je lichaam: je carrosserie. En aangezien je er vrij behoorlijk uitziet, hebben ze hun werk goed gedaan: mooi resultaat!!!
Laat dit al een glimlach op je gezicht toveren. Het topje van de ijsberg in je hart is al een beetje aan het smelten. Dankbaarheid steekt de kop op. Hierdoor sloop je de muren rond je hart en word je mild.
Telkens je aan hen denkt, verplicht je jezelf om te glimlachen: mondhoekjes omhoog.
Kijk dàn liefdevol om je heen wie wel van je houdt, zoals jij dat fijn vindt.
Zolang één iemand van je houdt blijf je in leven!!! Wie … dat maakt niet uit.
Iemand op deze wereld houdt van jou!!!
***
Houden van kan je bij Shakespeare niet leren. Romeo en Julia zijn al lang dood. Je hoort over liefde veel onzin beweren, van liefde in boeken zijn de letters te groot.
Het heeft immers meer met koffie te maken, met twee kouwe voeten ’s winters in bed, met eventjes blij zijn en dan weer verdrietig, tot opeens iemand zegt: hier een sigaret.
Houden van kun je de buurman niet leren. De ene zoent zus en de andere zo. Wie zo mooi model stond, valt straks van zijn sokkel. Soms is het hard knokken, soms krijg je het cadeau.
Het heeft immers meer met warmte te maken, met twee zachte armen, ’s nachts om je heen, met eventjes vrij zijn en dan weer gebonden, tot opeens iemand zegt: ik zeg toch niet neen!
Houden van kun je maar heel langzaam leren. Hardlopers lopen zichzelf vaak voorbij. Het staat niet in boeken, het staat niet geschreven, wat lief zijn wil zeggen, voor jou en voor mij.
Het heeft immers meer met geloven te maken, met twee grijze ogen die kijken je aan. Met eventjes boos zijn en dan weer verdrietig, tot opeens iemand zegt: weg met die traan!
Miel Cools (1935 – 2013)
Via deze link kan je contact met me opnemen