Vergeven … wat houdt dit eigenlijk in? (78)

Vergeven … we leerden als kind dat het móest! Vergeven én vergeten! Wat je ook aangedaan werd, je moest er de spons kunnen over vegen.

Maar is het allemaal zó eenvoudig?

Vergeven

 

 

Waar is ooit de idee ontstaan dat iemand – buiten een rechter – zich een machtspositie kan toe-eigenen om te beslissen dat iets al of niet vergeven wordt?? Waar zou men dit (voor)recht vandaan halen??

Vergeven

 

 

 

 

 

Iemand ver-ont schuld -igt zich voor iets en de andere is bekwaam om die schuld wel of niet uit te wissen.

 

 

 

 

Het lijkt dus dat men van anderen afhankelijk is om ‘vrij en onbelast’ door het leven te kunnen gaan.

Vergeven worden is schijnbaar de oplossing voor alle aangerichte onheil …

 

Moeder en kind

 

Wanneer een kind blunders begaat, van welke grootte ook, is elke moeder in staat om dit met de mantel van een oneindige liefde toe te dekken. Een moeder rekent haar kind zijn fouten niet aan. Hier is zelfs geen sprake van vergeven. Het wordt niet ervaren als een ‘aanslag’. Het is gewoon een groeiproces, met ups en downs.

Een moeder voelt zich ook niet aangesproken. Ze gebruikt haar inzet voor het kind ook niet als een “visakaart”, in de zin van: ”kijk eens wat ik allemaal voor je doe, hoe kan jij je nu zó gedragen”.

Dit is een zuivere relatie waarin er ook geen chantage bestaat: “als je dàt nog één keer doet … dan houd ik niet meer van je …”. Uiteraard heeft een kind zich te houden aan afspraken, gangbare normen en waarden en mag het hieraan herinnerd worden. En desnoods met enige strengheid!!! Maar dit doet nooit afbreuk aan “houden van”.

 

Schade lijden

 

Wanneer je echter door het gedrag van anderen om je heen, schade lijdt, is het een heel ander verhaal.

Het kan gaan om mentale, fysische of financiële schade.

De sociale media zijn bij uitstek een manier om iemand schade toe te brengen.

VergevenIets negatiefs dat je op Facebook post, heb je niet meer in de hand. In een mum van tijd loopt het als vernietigend vuur de hele wereld rond. En de persoon over wie het gaat, staat machteloos en verdrietig met zijn rug tegen de muur … Het kwaad is geschied. Woorden die je uitspreekt of schrijft kan je nooit meer ongedaan maken.

Besef je dat je een fout beging kan je je ver-ont-schuld-igen, maar het brengt geen zoden aan de dijk. De schuld wordt niet opgeheven, je kan dit nooit meer goed maken.

Voor geschonden vertrouwen bestaat geen excuus.

Vergeven is hier dus niet aan de orde. Er is een wonde aangebracht in iemands diepste ‘zijn’. Mentale  schade merk je heel vaak niet aan de buitenkant, het is een wonde die uitermate moeilijk geneest.

Bezin dus eer je iemands eer aantast. Het is onomkeerbaar!

Hier helpt geen vergoeding, geld of welke vorm van tegemoetkoming ook. Het is een voldongen feit.

Blijft men dan aan je oren zeuren dat je moet vergeven, een ruim hart hebben, begrip tonen … dan komt vergeving wel in een heel ander daglicht te staan.

De andere gaat vrijuit en komt er met een “sorry” vanaf. Jij blijft met de scherven achter.

Dit is geen eerlijke deal.

Beeld je even is dat je vertrouwelijke informatie met iemand deelde en je er uiteraard van uit ging dat ze dit ‘geheim’ zou bewaren. Het is dan alsof je haar een heel kussen met vederdons overhandigd hebt: een waardevol iets …

Plots merk je dat ze dit kussen op het topje van de hoogste berg uitgeschud heeft en alle donsjes zijn met wind weggevlogen.

Nadien zegt ze “sorry, ik kon het niet voor mezelf houden”. Merk je nu dat je deze donsjes nooit meer in het kussen krijgt? Helpt vergeven hier dan daadwerkelijk? Dacht het niet.

Vergeven

 

 

Of de woorden die je iemand toevertrouwde zijn als pluisjes van de paardenbloem …

Iemand heeft geblazen en het is onmogelijk ze terug te krijgen.

 

 

 

De dader kan dan wel hopen dat het hem vergeven wordt, maar hij blijft wel zitten met de herinnering van iets dat niet zo mooi was!!!

Wanneer je lichamelijke  schade opgelopen hebt, door andermans schuld, blijf je echter, zelfs na een eerlijke vergoeding, met het ongemak zitten. Elke dag word je dan herinnerd aan wat een ander je aandeed. Vergeven lijkt dan haast onmogelijk.

Frauduleuze praktijken op financieel vlak  zijn ook niet opgelost met een excuus en argumentatie. Je blijft dan met een hoop wrok en boosheid zitten. Machteloosheid plet je tegen de muur. Je kan geen kant op tegen zoveel machtsmisbruik. Je vind ook nergens gehoor. Men steekt zijn kop in het zand of doet dat zijn neus bloedt.

 

Werkelijk herstellen

 

Anders is het, wanneer men een fout begaat en deze ook volledig herstelt. Bij materiële schade is dit perfect mogelijk: schade aan je voertuig, huis …

Zie je die persoon nadien terug, is alles vergeven en vergeten. Er blijft niets mentaal hangen. Zulke dingen kunnen gebeuren …

Er is dus een wezenlijk onderscheid in dat wat vergeven kan en moet worden. Doe je dit niet, ontstaan er vetes en burenruzies.

Iemands schuld is kwijtgescholden, wanneer er een werkelijke en volledige schadevergoeding is. Dus daarin hoor je correct te handelen.

 

En wat met de rest?

 

Voel je je aangesproken door wat gebeurd is? Blijft het aan je vreten? Het is maar hoe jij ermee omgaat.

Kijk naar wat zich voordeed. Dit is een vaststaand feit en de klok kan niet terug gedraaid worden. Ga je nu echter mentaal lijden en klagen is dit je eigen keuze.

Pijn is onontkoombaar: lijden is een keuze en klagen een optie: voor de laatste twee kies je.

Het gaat er niet om dat jij de ander vergeeft, maar wat jij met het gebeuren doet.

Wat leer je eruit.

Mogelijk is het een oproep om je grenzen eens onder de loep te nemen: niemand kan jou iets aandoen wanneer jij je grenzen duidelijk aangeeft en bewaakt.

Geheimen die je niet graag doorverteld ziet, hou je misschien in de toekomst beter voor jezelf.

Eén weet God alleen, twee wordt licht gemeen, drie weet ‘t iedereen” … is een volkse uitdrukking met héél veel waarheid.

Wij spelen dus geen rechter en oordelen over goed en kwaad.

Vergeven worden heeft enkel nut voor de “dader” die dan kan denken: “ yep goed vanaf gekomen”.

Je kan enkel jezelf vergeven voor de boosheid waarin je vastzit, de pijn en al het verdriet. Jezelf vergeven wanneer je je lessen niet leerde. Dankbaarheid toelaten om de mogelijkheden die je geboden worden om te groeien als mens. Blijf niet stilstaan bij wat je aangedaan werd, maar kijk naar wat je ermee kan doen.

Een ware uitdaging. Toeval bestaat niet. Wat je overkwam heeft zin!

Het zijn jouw groeimogelijkheden.

Word jij een gigantische eik?

 VergevenVia deze link kan je contact met me opnemen.

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *