Collegialiteit of gewoon collega’s? Echt niet hetzelfde! (73)

Collegialiteit is een meerwaarde in je leven, wanneer je dit op de werkvloer mag ervaren. Het betekent:

 

samenhorigheid, samen de lasten en de lusten dragen, neuzen die dezelfde kant op staan om iets moois te realiseren: een hechte, onderlinge verbondenheid.

 

 

 

 

 

 

Een collega zet zich wel in om zijn werk goed te doen, maar mist de band met de anderen, om het geheel te verrijken.

 

 

 

 

 

Het verschil

 

Collegialiteit volgens Wikipedia: “houdt in dat je je collega’s helpt en ondersteunt wanneer dat nodig is. Je ziet dus wat collega’s nodig hebben om hun werk goed en correct uit te voeren. (Bijvoorbeeld spontaan informatie doorspelen.) Collegialiteit betekent ook rekening houden met behoeften en belangen … ”

Collega’s zijn volgens diezelfde bron: ”personen die uitsluitend zijn verenigd om een gezamenlijk doel te bereiken, waarbij de capaciteiten van iedere collega om dit doel te bereiken, door de anderen worden gerespecteerd. Het begrip is afgeleid van het Latijnse werkwoord ‘colligere’, hetgeen verzamelen of bijeenbrengen betekent”

Dus duidelijk een verschil!!!

Iemand die collegiaal is, is dus een sociale collega.

Het omgekeerde is niet altijd het geval. Hij kan individueel goed werk leveren, dat bijdraagt tot het grote geheel, maar hij spits zich enkel toe op zijn eigen activiteiten. Zijn individuele rijkdom wordt zelden gedeeld met de groep. Collegialiteit maakt geen deel uit van zijn woordenschat. Om één of andere reden worden persoonlijke kennis en inzicht niet gedeeld, wordt er niet spontaan bijgesprongen waar nood is, waardoor spanningen ontstaan.

Wanneer het gevoel binnensluipt dat er geprofiteerd wordt, wordt men alert.

Men gaat op de toppen van de tenen lopen, er broedt iets onderhuids. De sfeer van vertrouwen en openheid is zoek. Het gaat op de heupen werken. Ergernis komt opzetten.

 

Goed voelen

 

Er kan enkel welbevinden zijn, wanneer de balans in evenwicht is. Eén kilogram lood weegt evenveel als één kilogram pluimen. Wanneer je ervaart dat je collega een egoïstisch gedrag vertoont, je constant op “dovenmans oren” stuit, als je subtiel iets te kennen geeft, wordt collegialiteit zwaar op de rooster gelegd.

Het is een fijn gevoel wanneer je zegt: “Dit zijn vier handen op één buik”. Maar besef dan wel dat er nog steeds maar twee van jou zijn! Die andere twee moeten dan evenwaardig zijn. Niet noodzakelijk “hetzelfde”, maar inhoudelijk van dezelfde kwaliteit.

Stel je even een toneelgezelschap voor. De verscheidenheid aan taken is enorm. Echter geen enkele taak is onbelangrijk. Er moet op elkaar gerekend kunnen worden. Het eindresultaat is belangrijk. De ketting is maar zo sterk als haar zwakste schakel. Laat iemand het afweten, dreigt alles in het honderd te lopen.

Collegialiteit betekent dan: te kennen geven als iets niet kan of er niet is. Het gaat om de samenhorigheid. De kar wordt getrokken, je kan er ook aan duwen … er op gaan opzitten en dik profiteren, is óók een mogelijkheid.

Merk je dat jij  altijd de kar moet trekken, uit gemakzucht van de anderen, hou je daar écht geen goed gevoel aan over.

Egoïstisch gedrag hoeft je niet te accepteren. Je mag de anderen daarop terugfluiten.

 

Wiens pluimen steekt men op zijn hoed?

 

Gaan anderen met de pluimen lopen?

Paraderen ze als een pauw met jouw inzet, ideeën en realisaties?

 

Dàt moet in de geest van collegialiteit nu ook niet. Je hoeft niet over je laten te lopen. Je mag best je mondje roeren. Het is fijn voor de anderen wanneer je lief en aardig bent, maar er zijn grenzen! Daarom hoef je de andere nog niet onderuit te halen, maar heldere taal schept duidelijkheid. Durf afspraken aankaarten: niet alles is jouw verantwoordelijkheid.

In een engagement moet ieder volgens zijn bekwaamheid presteren.

Niemand heeft het recht met jouw pluimen de schijn te wekken dat het zijn verdienste is. Ook dat is een wezenlijk onderdeel van collegialiteit. Eén persoon kan niet met de eer gaan lopen, dat stuit tegen de borst. Erkentelijkheid en respect zijn prioritair.

Kom voor jezelf op, anders hou je samenwerken niet vol! Laat niet van je profiteren, zodat een ander ‘op jouw kap’ de dag kan uitdragen.

Zet geen dikke nek op en grootheidswaanzin is ook niet nodig. Geef wel de noodzaak te kennen correct behandeld te willen worden.

De ene persoon heeft al meer ideeën dan de andere, is dynamischer en daadkrachtiger, heeft meer organisatietalent, het mag geen reden zijn voor de anderen om hiervan te profiteren.

Wanneer jij slechts met één vinger “Broeder Jakob” op de piano kan spelen, moet je ook niet in het concertgebouw het applaus en de staande ovatie van de solist in ontvangst nemen. Maar je kan wel de piano afstoffen en de koperen koppen van de spijkers rond het velours pianokrukje opblinken … Dan is de actie perfect!!! Wat jij dan deed was “af”.

 

Harmonie op de werkvloer bestaat die echt?

 

Wanneer aan meerdere voorwaarden voldaan wordt, kan dit zeker.

Openheid is daar al een van. Mensen die met elkaar praten, vanuit respect voor mekaar, kunnen heel veel bereiken. Luisterbereidheid is een noodzaak: je niet aangevallen voelen, wanneer er iets gezegd wordt, je fouten kunnen toegeven en eraan werken. Elke mens heeft zijn beperkingen en tekortkomingen. Dus mogen zijn wie je bent is belangrijk. Zolang de bereidheid tot veranderen aanwezig is, zijn er groeimogelijkheden. Dit veranderen heeft te maken met het eindresultaat van het grotere geheel. Daar draait collegialiteit juist om. Samen die kar in beweging krijgen en in beweging houden. Samen aan hetzelfde zeel trekken!!!

Je haalt elkaar niet onderuit en roddelen is al helemaal uit de boze. Het schendt het vertrouwen!

 

 

Dit is ‘de poten van iemands stoel of bankje’ er geniepig onder uit zagen en ze daarna voor de schijn weer op hun plaats zetten.

 

“Face to face”!!!

 

 

 

Durf je de waarheid niet in iemands gezicht zeggen, zwijg dan! Aan een hypocriet gedrag heeft niemand een boodschap. Schijn-heilig zijn ondermijnt collegialiteit. Jaloersheid, constante kritiek en na-ijver maken samenwerken onmogelijk.

Een welomschreven taakverdeling, waarbij rekening gehouden wordt met ieders talent, waarborgt een goede samenwerking. De bereidheid van elke collega, om zijn verantwoordelijkheid te nemen voor de aangenomen taak, garandeert harmonie, tevredenheid, welbevinden, vertrouwen en samenhorigheid op de werkvloer.

Je dagelijkse job geeft je dan immense voldoening, zodat je ‘nog steeds volledig opgeladen’ aan je privéleven kan beginnen.

 

Via deze link kan je contact met me opnemen